De discussie over kernenergie en met name de ontwikkelingen rondom kernafval is soms moeilijk te volgen voor niet ingewijden.
Herman Damveld is gespecialiseerd in het vraagstuk Kernafval en heeft een duidelijk en goed leesbaar boek geschreven over 34 jaar kernafval. Dit volledige rapport is bijgevoegd.
In 1976 kwam de regering met het plan om kernafval op te slaan in de Noordelijke zoutkoepels. De regering dacht dat de opslag rond het jaar 2000 zou kunnen beginnen. Volgens J. Hamstra, destijds de belangrijkste regeringsadviseur, was de opslag in de zoutkoepel in het Duitse Asse een belangrijk argument om ook in Nederland zoutkoepels te onderzoeken. Ik wilde toen weten hoe het opslagplan in elkaar zat en waarom Asse een goed voorbeeld was.
Ik had namelijk een ethisch probleem. Wereldwijd is men begonnen met kernenergie, en daarmee met de aanmaak van kernafval, nog voordat er een oplossing was voor dit afval. Is dat ethisch verantwoord? De kerncentrale Borssele maakt kernafval, dat zeker een miljoen jaar gevaarlijk blijft. Is kernenergie dan nog wel aanvaardbaar?
In 1978 verscheen ‘Het vergeten scenario; minder energie en toch welvaart’ van Theo Potma. Dit plan gaf aan hoe we in het jaar 2000 veel minder olie, gas en kolen zouden kunnen gebruiken, terwijl zonne- en windenergie juist sterk zouden groeien. vond ik een wenkend perspectief. Kerncentrales zouden dat toekomstbeeld verstoren. Daarom besloot ik zowel vanuit mijn verstand als vanuit mijn gevoel om me met kernenergie en kernafval bezig te gaan houden. Dat kernafval in 2010, het jaar waarin ik 65 hoop te worden, nog steeds deel zou uitmaken van mijn leven, kon ik toen niet voorzien. Evenmin voorzag ik dat in 2010 het besluit zou vallen om voor 3,9 miljard euro alle vaten kernafval weer uit de zoutkoepel in Asse te halen.
Met deze brochure geef ik een korte terugblik op de afgelopen 34 jaar.
Herman Damveld
Groningen, februari 2010